Nu moet ik zeggen, ik kan sowieso een jankerd zijn en dat lijkt met het ouder worden alleen maar te verergeren. Het minste of geringste mooie lied met een tekst die me raakt, staat garant voor vochtige ogen. Dit keer zelfs toen ‘Dancing Queen’ van ABBA voorbijkwam in de Top 2000. Nu niet bepaald een nummer waarbij je direct denkt nou nou, daar ga ik eens heel emotioneel van worden, maar ik werd dat in dit geval dus wel. De tekst met de woorden ‘young and sweet, only seventeen’ roept het onbezorgde gevoel op dat je als 17-jarige ervaart wanneer je lekker op stap gaat en je tijd verdoet met dansen en sjansen. Ik wens iedere 17-jarige dat onbezorgde, op die leeftijd haast vanzelfsprekende gevoel toe en dan natuurlijk vooral ook mijn eigen 17-jarige dochter. Maar niets is vanzelfsprekend. Een les waar iedereen in het leven vroeg of laat zijn eigen portie van mee krijgt.
Zo mijmerde ik verder tijdens het strijken met de Top 2000 en telkens wanneer ik een nummer hoorde dat me diep in mijn ziel raakte, kwamen er weer associaties en vaak ook tranen. Bijzonder wat muziek met je kan doen, wat voor uitwerking het op je gemoedstoestand heeft. Zoals de bekende neuropsycholoog Erik Scherder het uitlegt, activeert muziek allerlei netwerken in het brein die ook actief zijn bij andere complexe hersenfuncties, zoals het geheugen of het inlevingsvermogen. Deze fascinerende werking van muziek kan zorgen voor intense emoties zoals verdriet, blijdschap of boosheid. Het zorgt voor associaties en plaatst je in een andere wereld. Muziek heeft zelfs een therapeutische werking. Voor mij persoonlijk geldt: even autorijden met snoeiharde muziek, mijn gevoelens eruit gooien en ik kan er weer tegenaan! En bij iedereen die voor mij belangrijk is (geweest) in mijn leven, is er minimaal één nummer waarbij ik een associatie heb met die persoon.
Boem Boem Boem Boem I Want You In My Room
Er is wel één belangrijke voorwaarde wil muziek voor mij van waarde zijn. Ik ben nogal woordgevoelig dus een nummer moet wel een tekst hebben die echt ergens over gáát. Kom daarom niet aanzetten met ‘Obladie Oblada’, ‘Kedeng Kedeng’ of ‘Boem Boem Boem Boem I Want You In My Room’, want daar voel ik niets bij. Hooguit ergernis of meligheid.
Even doen vergeten of juist bewust herinneren
Oud en nieuw vierde ik samen met mijn lief, dochter, zussen en zwagers en nog een aantal vrienden. Ook hier was muziek, zoals bijna ieder feestje dat wij samen vieren, weer een belangrijke en heerlijk aanwezige factor. De televisie uit, lekker muziekje op en nadat we samen hadden gegeten en het hilarische cadeau-dobbelspel (met natuurlijk ook een aantal belachelijke cadeautjes die je vooral liever niet krijgt) hadden gedaan, de volumeknop open om het voorbije jaar én het nieuwe jaar te vieren. Door te dansen, zingen, drinken, lachen, even doen vergeten of juist bewust te herinneren … Dat is wat muziek met mij doet. Zeker in het gezelschap van mensen waar ik een verleden mee deel of waarbij sprake is van een vertrouwde basis. Stond ik ’s middags nog te huilen boven de strijkplank, ’s avonds kwamen vooral de tranen van het lachen en ’s nachts voerden emoties van dankbaarheid en vrolijkheid de boventoon.
Tot 3.30 uur in de ochtend. Toen de laatste vuurwerkknallen waren weggeëbd en ik meer dan genoeg emoties had ervaren, op dat moment kreeg ik behoefte aan stilte. Woorden, muziek of welke klank dan ook, geen enkel geluid kon mij nog bekoren. Liggend in mijn bed ervoer ik volledige stilte. Het voelde als een zegen. Of zoals Depeche Mode het in ‘Enjoy the silence’ (nummer 116 van de Top 2000 editie 2017) zo mooi verwoordt: words are very unnecessary, they can only do harm.
Dat is helaas natuurlijk ook weleens waar. Maar meestal geniet ik van alle prachtige woorden die mooie liedjes rijk zijn. Ze raken me in mijn hart. Zelfs boven de strijkplank.
